Mnie kojarzą się z dwoma zdarzeniami z mojego źycia.
Zawsze kiedy kwitną jestem myślami w dawnych czasach i czuję dziwny niepokój w brzuchu.
Pierwszy raz , który wraca to .
Jako nastolatka razem z rodzicami jechaliśmy na pogrzeb mojej babci, matki ojca. Podróż ponad 10 ciogodzinna , bo tyle jechało się pociągiem ze Skarżyska do Gdańska z przesiadką w Warszawie.przed wyjazdem ojciec ściął wszystkie mięczaki z ogrodu, a tego roku kwiatly bardzo obficie i bukiet ledwo mieścił się na przedramieniu ojca. Końcówki łodyg owinięte mokrym ręcznikiem, kwiaty w ogromnym papierze, Miałam wrażenie, że w tej podróży są najważniejsze. Tata rzadko , a raczej bardzo dawno temu widział sie ze swoją matką, może kilkanaście lat wcześniej, był cichy i nieobecny, ale o kwiatach nie zapomniał, nawet na chwilę. A kiedy trumna spoczeła na dnie dołu, mieczyki rozsypał na całej trumnie, uderzaly bezdzwiecznie i całkowicie zakryly wieko. Ten obraz śnił mi się nie jeden raz, ale ze spokojem,bez zrozumienia, ale taki oczywisty.
Drugi raz to .
Jako nastolatka w stanie wojennym szłam z pielgrzymką do Częstochowy.
Szokiem było już samo to, że na bocznych drogach pielgrzymki ludzie klękali na rowie, gdy szliśmy, było dziwnie.
Jednak tuż pod Częstochową, na leśnej ścieżce, która nas puszczono, by nie "draznic"ludzi podjechał samochód pelniutki mieczykow. Pan rozdawał je naszej grupie, około 200 osobom garściami z prośbą, byśmy je zanieśli do Matki.
Trzymalismy je przez kilkanaście kilometrów z troską, by nie zniszczyć, a na koniec drogi, podczas mszy za nas, ulozylismy te mieczyki opierając o ściany klasztoru, Do środka nas w tym dniu nie wpuszczono,, dopiero na drugi dzień, ale każdy podchodził, opierał, a serce dygotalo. W pamięci mojej pozostało.
Piękne kwiaty,
Piękne wspomnienia
Mimo okoliczności.
